تبر - به کسر تاء (مفردات‌نهج‌البلاغه)تِبر (به کسر تاء) از مفردات نهج البلاغه، به معنای طلای غیر مسکوک می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) از این واژه در خصوص زندگی زاهدانه خویش، استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیتِبر (به کسر تاء) به معنای طلای غیر مسکوک آمده است و اگر مسکوک باشد آن‌را «عین» می‌گویند. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) درباره زهد خویش به عثمان بن حنیف می‌نویسد: «فو الله ما کنزت من دنیاکم تبرا و لا ادخّرت من غنائمها وفرا و لا اعددت لبالی ثوبی طمرا؛ به خدا قسم از دنیایتان طلایی ذخیره نکرده‌ام و از غنائم آن مالی نیندوخته‌ام و برای لباس کهنه‌ام عوضی آماده ننموده‌ام.» («طمر» به معنی لباس مندرس است.) ۳ - تعداد کاربرداین واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تبر»، ص۱۷۰-۱۶۹. رده‌های این صفحه : اخلاق سیاسی در نهج البلاغه | زهد | مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|